تعطیلی تئاتر در دوره های مختلفی اتفاق افتاد. روسیه در سال‌های ۱۷۷۰-۷۲ به علت شیوع طاعون دستور داد که تئاتر مسکو تعطیل شود و تب زرد در فیلادلفیای سال ۱۷۹۳ فعالیت های تئاتری را محدود کرده بود. در دهه های اول قرن بیستم نیز در حالی که بیماری همه گیر آنفلوانزا در سال ۱۹۱۸ مکان هایی را در ایالات متحده از کار بازنگهداشت و صنعت تئاتر را به شدت مجروح کرد.
در همین دوران بود که برادران مارکس کمدی موزیکالی با نام “دختران سیندرلا” برای افتتاح خانه ی اپرای خود در نظر گرفته بودند. آن ها قبل از لاکداون (قرنطینه ی همگانی) در سال ۱۹۱۸ به مدت سه روز در بتل کریک، میشیگان کارشان را با رعایت پروتکل های بهداشتی (با فاصله از تماشاگران و با ماسک) اجرا بردند.
سال های آنفلوانزا در انگلیس – جایی که هیچ دستور رسمی ای برای تعطیلی تئاتر وجود نداشت- شاهد تلاش هایی برای اجرای تئاتر هستیم؛ مثلا در نامه ی سال ۱۹۲۷ مدیر تئاتر اسوالداستول به سردبیر «صحنه» معتقد است که تئاترها در طی شیوع بیماری، طعمه ی خوبی برای عفونت هستند اما در همان نامه میگوید که اقدامات احتیاطی بهداشتی به دقت انجام می شود و “تئاتر مدرن تقریبا در برابر میکروب ها مقاومسازی شده است.”